جواب:
بي ترديد ظهور امام زمان(عج) جسماني است؛ بدين معنا كه حضرت با جسم و خصوصيات ظاهري ظهور مي كند، نه آن كه روح حضرت ظهور نمايد.
شواهد و دلائل متعددي مؤيد اين نگره است:
1ـ در بعضي از روايات از خصوصيات ظاهري و جسماني امام سخن به ميان آمده است. عمران پسر حصين مي گويد: به رسول خدا عرض كردم: اين مرد (مهدي) را برايم توصيف كن. حضرت فرمود: او از فرزندان من است؛ اندامش چونان مردان بني اسرائيل سخت و ستبر است. به هنگام سختي ها و گرفتاري امت من قيام مي كند. رنگ چهره اش به عرب شباهت دارد. قيافه اش چون مرد چهل ساله مي نمايد و صورتش چون پارة ماه مي درخشد.(1) از امام رضا(ع) سؤال مي شود: وضعيت جسماني(مهدي) چگونه است، امام مي فرمايد: سن او زياد است؛ ولي از نظر چهره جوان است.(2)
2ـ در برخي از روايات آمده است كه امام زمان(ع) از مكه ظهور مي كند. ظهور از مكان معيّن بيانگر ظهور جسماني حضرت است. امام باقر(ع) فرمود: حضرت مهدي(عج) در مكه به هنگام نماز عشا ظهور مي كند؛ در حالي كه پرچم و پيراهن و شمشير پيامبر را همراه دارد....(3)
3ـ از برخي روايات استفاده مي شود كه بعد از ظهور حضرت، ياران دور او جمع شده و با او بيعت مي كنند و سپس افراد ديگر امده، با امام بيعت كرده و اعلام وفاداري مي كنند كه حضرت را همراهي نمايند.(4)
4ـ دستة ديگر از روايات دلالت مي كنند كه حضرت حكومت تشكيل مي دهد. در ساية آن جامعه آرماني تشكيل داده و با مخالفان خويش مبارزه مي نمايد(5) و حكومت تشكيل مي دهد. در اين حكومت، امنيت و عدالت برقرار شده و انسان ها از نظر رشد فكري و علمي به اوج خود مي رسند.(6) افزون بر آن عمران و آباداني همه عالم را فرا مي گيرد.(7) طبيعي است تشكيل چنين جامعه اي با توجه به ظهور ظاهري امام زمان امتياز محسوب مي شود.
5ـ قيام امام زمان(عج) و بهره گيري حضرت از سلاح هاي همسو با شرايط زمان و برخورد و جنگ امام با مخالفان و دشمنان دين،(8) دليل قوي بر ظهور جسماني امام زمان(عج) است؛ زيرا اين گونه فعاليت ها در حكومت هاي ظاهري وجود دارد.
6ـ شيعيان باور دارند كه بعد از ظهور امام زمان(عج) عده اي از مؤمنان و رهبران الهي رجعت مي كنند.(9) رجعت آنان تنها با فلسفة وجودي تشكيل حكومت ظاهري قابل توجيه است. دلائل و شواهد بالا و دلايل ديگر كه در اين خصوص وجود دارد، بيانگر آن است كه حكومت امام كاملاً ظاهري و علني است.
پي نوشت ها:
1. اجتجاج طبرسي، ص 289.
2. اعلام الوري، ص 432.
3. ابن طاووس، ملاحم، ص 64.
4. مهدي موعود، ص 1098.
5. نجم الدين طبسي، چشم اندازي به حكومت مهدي، ص 166.
6. بحارالانوار، ج 1، ص 61.
7. همان، ج 52، ص 309؛ محمد حكيمي، عصر زندگي، ص 119.
8. غيبت نعماني، ص 229.
9. مهدي موعود، ص 1186.
|
