جواب:
هر انقلاب و نهضتي كه براي هدف معيني به وجود مي آيد، در صورتي پبروز است كه زمينه هاي آن از هر جهت فراهم باشد، در غير اين صورت انقلاب با شكست روبرو خواهد شد.
قيام امام زمان(عج) از اين قاعده مستثني نيست و در صورتي مي تواند پيروز شود كه شرايط آن فراهم گردد.(1)
عدم ظهور امام زمان بدان جهت نيست كه نمي خواهد ظهور كند، بلكه ظهور مبتني بر شرايطي است كه با تحقق آن ها حضرت ظهور خواهد نمود. يكي از شرايط مهم ظهور، آمادگي مردم مي باشد. آمادگي بايد در زمينه هاي خودسازي، پذيريش حكومت جهاني، آمادگي نظامي و رشد فكري ظهور نمايند.(2) آمادگي ها را بايد مردم به وجود آورند كه احتمالاً چنين آمادگي به وجود نيامده است.
براي آمادگي پذيرش حكومت جهاني نخست بايد مردم از ظلم ها و ناهنجاري هاي حاكم در جامعه خسته شده، سياست هاي حكومت هاي قبل از ظهور را تجربه كرده باشند، تا هم آمادة پذيرش حكومت امام زمان شوند و هم قدر انقلاب جهاني را بدانند.
هشام بن سالم از امام صادق(ع) در خصوص تأخير ظهور امام زمان(ع) سؤال مي كند، امام فرمود: تا همة اصناف مردم به حكومت نرسند، صاحب الامر قيام نمي كند. براي اين كه وقتي حكومتش را تشكيل داد، كسي نگويد: اگر ما هم به حكومت مي رسيديم، با عدالت رفتار مي كرديم.(3)
امام باقر(ع) فرمود: دولت ما آخرين دولت ها است. هر خانداني كه لياقت حكومت داشته باشند، قبل از ما به حكومت مي رسند تا وقتي حكومت ما تأسيس شد و كاركرد آن را ديدند نگويند: ما هم اگر به حكومت مي رسيديم، مانند آل محمد عمل مي كرديم و اين است معناي آيه: والعاقبة للمتقين.(4)
روايات يكي از شرايط ظهور امام زمان(ع) را فراگير شدن ستم بيان كرده اند(5) و اين بدان جهت است كه ظلم و ستم آن قدر زياد شد كه نارضايتي مردم از حكومت ها به اوج خود برسد و آرزوي حكومت مطلوب و عادلانه را بنمايند.
مرحوم شيخ طوسي مردم را به دليل مهيان نكردن خود براي ظهور امام نكوهش نموده و اعمال آنان را مانع اصلي بهره گيري از وجود امام دانسته و مي گويد، بايد مردم زمينه اقتدار امام را فراهم آورند.(6)
خواجه نصير الدين طوسي نيز سبب غيبت امام زمان و علت تأخير ظهور او را اعمال مردم مي داند: غيبت نمي تواند ناشي از اراده خدا، يا امام زمان باشد، بلكه بايد سبب غيبت امام را در اعمال مكلّفان (كه سبب ترس و پيروي نكردن است) جست. ظهور وقتي واجب خواهد شد كه سبب غيبت از بين برود.
پي نوشت ها:
1. ابراهيم اميني، دادگستر جهان، ص 294.
2. خورشيد مغرب، ص 350.
3. بحارالانوار، ج 52، ص 297.
4. همان، ص 332.
5. كمال الدين، ج 1، ص 257.
6. مجلة حوزه (ويژه نامه امام زمان) ص 435، به نقل از كتاب الغيبه، ص 11.
|
