جواب:
خواهر گرامي! دعا و نجوا با امام زمان(ع) يك نوع اظهار محبت و علاقه به آن حضرت است. كسي كه به فردي محبت دارد، پيوسته او را ياد و براي سلامتي اش دعا مي كند، و كدام عزيزي محبوب تر از امام زمان(ع). از طرقي دعا براي سلامتي امام(ع) در استجابت دعاي خود ما نيز مؤثر است، زيرا يكي از آداب دعا، دعا براي ديگران است. امام باقر(ع) مي فرمايد: زودترين دعايي كه به اجابت مي رسد دعاي برادر ديني است براي برادرش در غياب او، ابتدا شروع به دعا براي برادرش كند، پس فرشته اي كه موكل بر اوست بگويد: آمين و براي توست دو برابر آن چه براي برادرت درخواست كردي.[1]
مرحوم سيد بن طاووس مي گويد: وقتي دعا كردن به برادر ديني اين همه فضيلت و اجر دارد معلوم مي شود كه فضيلت دعا كردن براي سلطان تو چقدر خواهد بود، سلطاني كه سبب وجود توست و به اعتقاد تو اگر نبود آن جناب، خداوند تو را و هيچ كس از مردم را نمي آفريد. پس حذر كن و باز حذر كن از اين كه خود را يا كسي از بندگان خدا را در دعا كردن بر آن جناب مقدم داري. همچنين قلب و زبان خود را براي دعا كردن به اين سلطان بلند مرتبه حاضر كن و بپرهيز از اين كه تصور كني كه من اين كلام را براي اين گفتم كه آن جناب نيازمند دعاي ماست. پس هرگاه براي آن مولا دعا كردي، اميد است خداوند به دليل وجود مقدس وي، درهاي اجابت دعا را برايت بگشايد.[2]
بنابراين هر چند امام (ع) به دعا ما نيازي ندارد و خداوند حافظ و نگهبان او است، ولي يكي از وظايف شيعيان در عصر غيبت، دعا كردن براي آن حضرت بر شمرده شده است تا ارتباط و پيوند شيعيان با امام زمان(ع) همواره مستحكم و پا بر جا بماند.
[1] اصول كافي، ج 4، ص 270.
[2] نجم الثاقب، ص 590.
|
