جواب:
الف) حكومت امام زمان (ع) جهاني است. همة جهان در تسخير و تحت فرمان آن حضرت است و مرزهاي جغرافيايي برداشته مي شود: و تشرق الراض بنور ربّه و يبلغ سلطانه المغرب و المشرق؛ زمين از نور پروردگارش روشن شود و سلطه و حاكميت او بر شرق و غرب عالم سايه افكند.[2] حكومت واحد جهاني با يك قانون و فرهنگ و زير يك پرچم تحت عنوان دوله الزهرا اداره مي شود. صلح و صفا و صميميت و امنيت چنان دامن گستر مي گردد كه در برخي روايات آمده است: يرضي بخلافته السّموات والارض؛[3] اهل آسمان ها و زمين متفقاً از آن اظهار رضايت و خشنودي مي كنند. ازحكومت وي همة فرشتگان و خاك نشينان خوششان مي آيد[4] و بركاتش به همة موجودات حتي به مردگان مي رسد و خداوند به بركت ظهور حضرت و حكومت عدالت گستر او گروهي از مردگان را كه در عذاب به سر مي برند نجات مي دهد.[5]
ب) در مورد مدت حكومت حضرت اگر چه برخي روايات حد معيّني را بيان كرده اند و دوران حكومت حضرت را به هفت يا نُه سال محدود نموده اند، ليكن اين گون ه روايات در منابع اهل سنت ذكر شده، اما از منظر محققان اهل سنت تأييد نشده است. امام عده اي بدون تحقيق اين گونه روايات را در كتب شيعي وارد نموده اند. هيچ روايتي از ائمه شيعه (ع) نرسيده كه دوران حكومت حضرت را محدود كرده باشد. اين گونه روايات علاوه بر ضعف سند، با روح آيات و محتواي روايات متواتري كه وعده داده اند با ظهور و قيام حضرت، زحمات انبيا به ثمر مي رسد و جهان پر از عدل مي گردد، ناهماهنگ است.[6] مقام معظم رهبري (حفظه ا... تعالي) در اين باره مي فرمايد: بعضي خيال مي كنند دوران ظهور حضرت بقيه ا... آخر دنيا است . من عرض مي كنم دوران ظهور بقيه ا...(ع) اوّل دنيا است. اوّل شروع حركت انسان در صراط مستقيم است، با مانع كمتر يا بدون مانع، با سرعت بيشتر، با فراهم بودن همة امكانات براي اين حركت. اگر صراط مستقيم الهي را مثل يك جادة وسيع، مستقيم و همواري فرض كنيم،همة انبيا در اين چند هراز سال گذشته آمده اند تا بشر را از كوره راه ها به اين جاده برسانند. وقتي به اين جاده رسيد، مسير تندتر، عمومي تر، موفق تر، بي ضايعات يا كم ضاعيات تر خواهد بود. دورة ظهور، دوره اي است كه بشريت مي تواند نفس راحتي بكشد. مي تواند راه خدا را طي كند. مي تواند از همة استعدادهاي موجود در عالم طبيعت و در وجود انسان به شكل بهينه استفاده كند.[7] روايات تحديد كنندة دوران حكومت امام زمان(ع) با دسته اي ديگر از روايات كه با روح تعاليم قرآني بيشتر توافق دارد، در تزاحم و تعارض است مفضل بن عمر مي گويد به امام صادق(ع) عرض كردم: مدت خلافت حضرت قائم(ع) چه مقدار است. حضرت در جوابم آيات 105 تا 108 سورة هود را تا - عطاء غير مجذوذ - تلاوت فرمود، سپس در توضيح آيه فرمود: منظور از عطاء غير مجذوذ اين است كه آن نعمت و عطا از ايشان بريده نمي شود بلكه نعمتي است دايمي و مُلْكي است كه نهايت ندارد و حكمي است كه منقطع نمي گردد و امري است كه باطل نمي شود، مگر به اراده و مشيّت حق تعالي و از آن اراده و مشيّت كسي جز ذات او، آگاه نيست.[8] آيات مذكور بيانگر طولاني بودن نعمت هاي الهي براي اهل بهشت است. امام صادق(ع) با تلاوت آن و سپس تفسير و تأويلش فرمود: همان گونه كه نعمت هاي الهي از اهل بهشت منقطع نمي گردد مگر به ارادة خداوند، مدت خلافت حضرت قائم نيز بسيار طولاني است و از پايان آن كسي جز خداوند آگاهي ندارد.
[2] گفتمان مهدويت، از انتشارات مؤسسة فرهنگي انتظار نور، چاپ 1380، صفحة 88.
[3] ميزان الحكمه، ج 1، ص 187، حديث 1240 - 1248.
[4] همان.
[5] گفتمان مهدويت، ص 151.
[6] تلخيص شده از گفتمان مهدويت، ص 126.
[7] سخنراني مقام معظم رهبري در مدرسة فيضيه حضور ولايت.
[8] حسن بن محمد ولي اروميه اي، مهدي موعود (ترجمة ج 13، بحارالانوار مجلسي) ج 2، ص 355 و 412.
|
