جواب:
امامت امام زمان(ع) و وجود حضرت از مباحث امامت خاصه است.
در امامت خاصه، بر خلاف امامت عامه مستقيماً نمي توان از دليل عقلي بهره گرفت، بلكه مي توان از دليل عقلي براي اثبات امامت عامه و ضرورت وجود امام بهره گرفت. سپس با بهره گيري از روايات و نقل هاي تاريخي آن را در وجود حضرت مهدي(عج) منحصر كرد.
دانشمند عالي قدر، استاد جعفر سبحاني در اين باره مي گويد:
مباني كلامي مهدويت گاهي مباني نقلي و گاهي مباني عقلي است... امّا مباني كلامي عقلاني، شما مي دانيد كه عقل نمي تواند هيچ وقت فرد مشخصي را برساند. ما نمي توانيم روي فرد برهان عقلي اقامه كنيم. يكي از مباني برهان عقلي اين است كه نبوت و امامت يك فيض معنوي است... مسلمانان هم مي گويند كه اين فيض تا وجود پيغمبر اكرم(ص) باقي است. اهل سنت مي گويند كه اين فيض معنوي كه در لباس نبوت و امامت بود، با فوت پيغمبر(ص) قطع شد. پس ارتباط بشر با عالَم بالا قطع شد. حال سؤال اين است كه مگر خَلَف بدتر از سَلَف است؟ آيا خلف از نظر كمالات، از سلف كمتر است؟ چرا خدا چنين فيضي را به آن ها داده، اما اين فيض را به ما نداده است؟ مگر ما از آن ها كم تر هستيم؟ شيعة اماميه اين مشكل را حل كرده است. ارتباط به صورت نبوت نيست، كه رسالت، تكاليف و دين جديدي باشد، بلكه فيض الهي به واسطة انسان كاملي برقرار است و از طريق اين انسان كامل به بشر مي رسد، و امروزه آن واسطه حضرت حجّت (عج) است. ايشان سپس مي افزايند: اين برهان را علامة طباطبايي از پروفسور كربُن بيان داشته است.3
3 فصلنامة انتظار، ج1، ص 66 - 70.
|
