جواب:
محدّث بزرگ شيخ حر عاملي نوشته است: زماني كه ده سال بيش نداشتم به مرض سختي مبتلا شدم به طوري كه پدر و مادر و خويشاوندانم جمع شده گريه مي كردند و براي عزاداري آماده مي شدند. آن ها يقين كرده بودند كه من خواهم مرد. در آن شب پيغمبر و دوازده امام(ع) را ميان خواب و بيداري ديدم، پس به آنها سلام كردم. با امام زمان(ع) مصافحه نموده و در آن حال گريستم و گفتم: اي مولاي من! مي ترسم كه با اين مرض بميرم وب ه مقصود خود از علم و عمل نرسم. ايشان فرمود: نترس زيرا تو با اين مرض نخواهي مرد و خداوند تو را شفا مي دهد و عمر طولاني خواهي يافت. آن گاه قدحي كه در دست مباركش بود به من داد و از آن آشاميدم و بهبودي يافتم و مرض به كلي از من زايل شد، پس از آن بلند شدم. پدر و مادر و خويشاوندانم تعجب كردند. چند روزي كه گذشت آن چه كه ديده بودم براي آن ها تعريف كردم.15
15 منتهي الآمال، ج2، ص 470.
|
