جواب:
بر اساس روايات علائم ظهور به دو دسته تقسيم مي شوند:
1ـ علائم حتمي؛ علامت هايي هستند كه بدون ترديد پيش از ظهور حضرت مهدي(عج) واقع خواهد شد؛ همانند فراگير شدن ظلم و فساد و خروج سفياني و دجال.
2ـ علائم غير حتمي، مراد از علائم غير حتمي علامت هايي هستند كه ممكن است پيش از ظهور محقق شوند و ممكن است محقّق نشوند؛ توضيح اين كه: تحقّق اين گونه علامتها مشروط به اموري است كه در صورت تحقّق آن امور، آن علائم نيز محقّق مي شوند وگرنه آن علامت ها پديد نمي آيند. يا رواياتي كه آن علايم را بيان مي كنند، از نظر سند و دلالت و معناي آن علامات قطعي و يقيني نيستند گفتني است كه شناخت دقيق تمام علائم ظهور نيز مشكل است، پس هيچ گاه نمي توان ادّعا كرد كه تمام علائم ظهور تحقّق يافته و به طور يقين در تاريخ مشخّصي حضرت مهدي(عج) ظهور خواهد كرد، بله هر تعداد از مجموع نشانه هاي ظهور كه واقع شود و تطبيق آن نيز درست باشد، ميتوان گفت كه نزديك شدن ظهور را بشارت مي دهد.
بر اين اساس مي گوييم: شماري از حوادث و وقايعي را كه معصومين(ع) وقوع آن را در دوران غيبت كبري خبر داده و يا به عنوان علائم ظهور بر شمرده اند، واقع شده اند؛ موارد زير بخشي از آن حوادث است:
اختلاف در ميان امت اسلام، انقراض بني عباس و از هم پاشيدگي حكومت آنان، به راه افتادن پرچم هاي سياه از ناحية خراسان، خروج مغربي از مصر و تشكيل دولت فاطميان، رها شدن كشورهاي عربي از قيد استعمار و ... .
البه بايد علاوه بر مطالب فوق به اين نكات نيز توجه داشت:
1ـ معلوم نيست كه حوادث روي داده همان حوادثي باشد كه در روايات آمده و مقصود روايات بوده است.
2ـ خبر از وقوع چنين حوادثي بدين معنا نيست كه اين ها نشانه هاي حتمي ظهورند، بلكه ممكن است اين ها رخدادهايي باشند كه معصومان از وقوع آن ها خبر داده اند.
بخشي از علائم حتميّه هم كه در روايات آمده، همانند: خروج سفياني، دجال و صيحة آسماني هنوز واقع نشده اند.
|
