جواب:
به نظر مي رسد به حالت ركوع قرار گرفتن نوعي عبادت تلقي مي شود و عبادت مخصوص خداي يگانه است؛ بنابراين زيارت و عرض ادب به ساحت مقدس حضرت مهدي(عج) بهتر است به اين حالت نباشد، و در روايات هم اثري از اين گونه احترام براي حضرت ديده نمي شود. گرچه غالباً به اندازه ركوع كسي خم نمي شود، بلكه تنها دست به سينه گذاشته و كمي سرش را خم مي كند.
رعايت دو نكته نسبت به حضرت (كه در كتب تاريخي و روايي آمده) از وظايف شيعيان در دوران غيبت كبري به شمار مي رود:
1ـ آداب زيارت:
زيارت امام زمان(ع) همانند زيارت ديگر معصومان(ع) آداي دارد، كه نمونه اي از آن به شرح زير است:
پس از اتمام زيارت حضرت هادي و حضرت عسكري(ع) به سمت سرداب برو و كنار در بايست، همانند كسي كه مي خواهد اذن دخول بگيرد و با وقار وارد سرداب شو و دو ركعت نماز بخوان و بگو... (متن زيارت).
2ـ احترام ويژه:
مورخان نوشته اند: هنگامي كه دعبل خزاعي قصيدة معروف خود را براي حضرت رضا(ع) مي خواند، وقتي به اسم حضرت حجّت(عج) رسيد، حضرت از جاي خود بلند شده و با حالت تواضع دست بر سر گذاشتند و براي فرج امام زمان(ع) دعا كردند.
بر اين اساس هر عملي كه جنبة رعايت ادب و احترام نسبت به حضرت مهدي(ع) داشته باشد، همانند: دست بر سر گذاشتن و ايستادن به هنگام ذكر لقب مخصوص حضرت و رعايت آداب و شرايط زيارت، امري مثبت است.
|
