جواب:
پيش از پاسخ لازم است به بيان مطلبي كوتاه به عنوان مقدّمه بپردازيم:
در آيين اسلام ظهور مصلح بزرگ در آخر الزمان و در شرايطي كه بشر در آتش ظلم و فساد مي سوزد، امري مسلّم است. در اين ميان مذهب شيعه از ظهور حضرت مهدي(عج) تفسير روشني ارائه داده و براي آن نشانه هايي را تحت عنوان علائم ظهور بيان كرده است.
تحقق هر يك از اين نشانه ها نويدي براي نزديكي ظهور حضرت قائم(عج) است، به گونهاي كه با تحقق همة آن ها و به دنبال وقوع آخرين نشانه، حضرت مهدي(عج) ظهور خواهد كرد.
بنابراين پديدار شدن يك يا چند نشانه، از مجموعة نشانه هاي ظهور چيزي به جز نزديك تر شدن ظهور را نمي رساند. ناگفته نماند كه شناخت دقيق تمام علائم ظهور از جهت مصداقي مشكل است، پس هيچ گاه نمي توان ادعا كرد كه تمام علائم ظهور تحقق يافته است اما به طور قطع در تاريخ معيّني حضرت مهدي(عج) ظهور خواهد كرد.
بر اساس روايات علائم ظهور به دو دسته تقسيم مي شوند:
الف) علائم حتمي؛ علامت هايي هستند كه بدون ترديد پيش از ظهور حضرت مهدي(عج) تحقق مي يابد، همانند: فراگير شدن ظلم و فساد و خروج سفياني و دجال.
ب) علائم غير حتمي، علامت هايي كه ممكن است پيش از ظهور محقّق شوند و ممكن است محقّق نشوند؛ روايات در اين موارد صراحت ندارد.
بررسي مواردي كه در پرسش آمده:
الف) خروج طالقاني: واژه طالقاني تحت عنوان يكي از خروج كنندگان پيش از ظهور مهدي آل محمّد(عج)، در روايات نيامده يا حداقل ما نديديم، آري در اين زمينه آمده است: اشخاصي از طالقان كه آمار آنان به بيست و چهار نفر مي رسد، جزء ياران حضرت مهدي(عج) خواهند بود.
ب) خروج قمي: واژه قمي به عنوان يكي از كساني كه پيش از ظهور حضرت حجّت خروج خواهد كرد، در روايات ديده نمي شود؛ البته حديثي به حضرتموسيبنجعفر(ع) نسبت داده شده كه برخي، محتويات آن را با انقلاب اسلامي ايران و رهبري حضرت امام خميني تطبيق داده اند.
متن روايت بدين شرح است: مردي از اهل قم مردم را به راه حق فرا مي خواند.
مردمي همانند تكه هاي محكم آهن كه بادهاي تند آنان را نمي لرزاند و از جنگ خسته نمي شوند و ترس به خود راه نمي دهند، گرد او جمع مي شوند و به خدا توكّل مي كنند.
ج) خروج خراساني: در روايات خروج خراساني به عنوان يكي از علائم ظهور وارد شده، اما او كيست و داراي چه ويژگي هايي مي باشد؟ مطلب قابل توجهي در اختيار نيست؛ فقط در چند روايت به نحو اجمال از خراساني و خروج او ياد شده است؛ از جمله:
1ـ امام باقر(ع) فرمود: به ناچار بني فلان مدتي حكومت مي كنند، پس از چندي ميان آنان اختلاف مي افتد و جمع آنان از هم مي پاشد، آن گاه خراساني و سفياني، يكي از مشرق و ديگري از مغرب بر آنان خروج مي كنند و همه را از ميان بر مي دارند و حتي يك نفر از آنان باقي نمي مانند؛ البته احتمال دارد كه مقصود امام دولت عباسيان باشد.
2ـ از امام باقر و صادق(ع) روايت شده است كه: خروج خراساني و سفياني و يماني در يك سال و يك ماه و يك روز خواهد بود.
د) سيّد حسني يا حسيني: اين عنوان نيز يكي از عناوين مبهم ميان علائم ظهور است و تطبيق آن بر مصداقي خاص همانند مقام معظم رهبري(مدّظله العالي) امر روشني نيست.
امام باقر(ع) در ضمن حديثي كه در بيان علائم آخر الزمان و نزديكي ظهور حضرت حجّت(ع) است، فرمود: كشته شدن جواني از آل محمّد(ع) بين بركن و مقام كه نام او محمد بن الحسن نفس زكيّه است. از حضرت صادق(ع) نيز روايت شده است: بين قام حضرت قائم(ع) و قتل نفس زكيّه فقط پانزده روز فاصله است.
مفاد اين گونه روايات اين است كه: سيد حتي هنوز نيامده و قتل او بايد در نزديكي هاي ظهور حضرت مهدي(عج) باشد.
ه )وقوع يا عدم وقوع علائم حتميّه و غير حتميّه.
شماري از حوادث اتفاق افتاده كه به نظر مي رسد جزء علائم ظهور باشند. آن حوادث عبارتند از: اختلاف ميان امت اسلام، انقراض بني عباس و از هم پاشيدگي حكومت آنان، جنگهاي صليبي، به راه افتادن پرچم هاي سياه از ناحية خراسان، خروج مغربي از مصر و تشكيل دولت فاطميان، رها شدن كشورهاي عربي از قيد استعمار، بسته شدن پل روي دجله بين بغداد و كرخ و ... .
توجه به چند نكته لازم است:
1ـ روشن نست كه حوادث روي داده، همان حوادثي باشد كه در روايات آمده است.
2ـ خبر از وقوع امثال اين حوادث بدين معنا نيست كه نشانه هاي حتمي ظهورند، بلكه همه يا بيشتر آنها، صرفاً رخدادهايي هستند كه معصومان(ع) از وقوع آن ها خبر داده اند.
3ـ بخشي از علائم حتميّه همانند: خروج سفياني، دجّال و صيحة آسماني از علائم حتميّه هستند كه هنوز واقع نشده اند.
|
