جواب:
اسلام دين مبارزه با فساد و تباهي و دين امر به معروف و نهي از منكر است. وقتي كه حضرت مهدي(ع) تشريف بيآورند، مهم ترين كار ايشان همين است. فساد را بر مي دارد و خرافات را مي زدايد و زورگوريان را جاي خودشان مي نشاند و جلوي انواع گناهان را مي گيرد. اگر ما كه از شيعيان و طرفداران حضرت هستيم، اهل گناه و فساد شويم و بگذاريم تهاجم فرهنگي ما و خانواده ها را تهديد كند و از خدا و دين دور سازد، آن وقت از دشمنان حضرت مي شويم و وقتي كه ايشان تشريف بيآورد، با ما مبارزه مي كند. كسي كه با امام زمانش بجنگد، اهل دوزخ خواهد بود. بنابراين يك مسلمان مؤمن در عين اين كه منتظر ظهور حضرت مهدي(ع) است و بايد دعا كند كه حضرت ظهور نمايد و توفيق شهادت در ركابش را بيآبد، بايد با ظلم و فساد و گناه مبارزه كند كه اين وظيفة واجب همگان است.
انتظار ظهور به معناي آمادگي و آماده باش است، نه به معناي گسترش دادن فساد و ظلم و جور. آيا اين عاقلانه است كه منتظران مهدي(ع) براي اين كه حضرت زودتر تشريف بيآورد، ظلم و فساد را گسترش بدهند و احياناً خود نيز اهل فساد باشند؟! در اين صورت آيا مي توان گفت: اين فرد منتظر ظهور عدالت است؟
ثانياً: گسترش فساد و ظلم و تهاجم فرهنگي، علّت قيام حضرت نيست، بلكه علامت نزديك شدن قيام است. علّت با علامت فرق دارد. علّت قيام حضرت مهدي(ع) اجازه و دستور خدا است. هر وقت كه خدا صلاح بداند، به حضرت دستور خواهد داد قيام كند. البته قيام در زماني خواهد بود كه دنيا پر از ظلم و جور شده باشد و همة مردم دنبال فرياد رسي باشند. پس بايد بين علّت و علامت فرق بگذاريم. اگر همه گناه كار شويم و بگذاريم فساد و گناه جامعه را فرا بگيرد، باز علّت و اسباب قيام حضرت را فراهم نكرده ايم، چون علت قيام حضرت اذن واجازة خدا است.
|
