جواب:
از روايتي كه در مورد نوشتن حاجت خود در نامه و انداختن آن به قبر يكي از امامان(ع) و يا به چاه يا به جوي آب نقل شده و چگونگي آن در منتهي الأمال مرحوم شيخ عباس قمي آمده،[1] استفاده ميشود كه نامه حاجت توسط يكي از نواب خاص امام زمان(ع) (عثمان بن سعيد، محمد بن عثمان، حسين بن روح و علي بن محمد سمري) به دست حضرت ميرسد. البته شايد اين مسئله از روايات معتبر نباشد و اعتبار و عدم اعتبار اين گونه روايات و معناي آنها مورد بحث جدي است.
بايد توجه داشت لازم نيست نامة حاجت به دست امام عصر(ع) برسد. مهم اصل، ارتباط با حضرت است كه به راه هاي مختلف مي تواند صورت گيرد و نوشتن نامه و درخواست حاجت از امام زمان(عج) يكي از راه هاي ارتباط با حضرت است و ارتباط با آن وجود مقدس و استغاثه به آن جناب و درخواست حل مشكلات از بقيه الله الأعظم حضرت ولي عصر(ع) يكي از وظايف شيعيان در زمان غيبت كبري است. همين كه انسان به وسيلة دعا يا نامه با حضرت ارتباط برقرار كرد، حضرت آگاه ميگردد، زيرا امامان داراي علم لدني هستند و اگر بخواهند، از افكار و خواست هاي باطني انسان آگاه ميشوند. امام صادق(ع) فرمود: هرگاه امام بخواهد چيزي را بداند، خداوند آن را به وي اعلام ميكند.[2]
پس كسي كه نامه حاجت نوشت، امام زمان(ع) آگاه ميشود و لازم نيست نامه به دست حضرت برسد، بلكه مقصود توجه به امام زمان است كه شخص را واداشته قلمي بردارد و براي امام درد دل و حاجتي بنويسد.
در مورد چاه مسجد مقدس جمكران، مسئول پاسخ به سؤالات آن مسجد در تماس تلفني گفت: با توجه به اين كه در داخل تعدادي از نامه ها نذورات گذاشته مي شود، نامه ها از داخل چاه بيرون آورده مي شود، ولي محتويات آن خوانده نمي شود، و پس از برداشتن نذورات نامه ها در آب جاري ريخته شده يا خمير مي گردد.
[1]شيخ عباس قمي، منتهي الآمال، ص 492 - 491 (حالات امام زمان(ع))، نيز،رك: مفاتيح الجنان، ص 1143 (كيفيت رقعه حاجت).
[2]اصول كافي، ج 1، ص 383.
|
