جواب:
در تفكر شيعي، امامان معصوم(ع) جايگاه بس بلند دارند، از اين رو هر گاه اسامي و برخي از القاب آنها ذكر مي شود، پسوند عليه السلام به كار برده مي شود. اين نشان از مقام رفيع آنان داشته و نوعي احترام به ساحت مقدس ايشان تلقي مي گردد.
دست بالاي سر گذاشتن هنگامي كه اسم امام زمان(ع) ذكر مي شود، در راستاي احترامي است كه به ساحت مقدس امام زمان(ع) شكل مي گيرد. البته به گونهاي مشخص نميتوان علت يا علل خاصي را در اين خصوص بيان نمود. در برخي از روايات تصريح شده است كه جهت احترام به ساحت مقدس امام زمان(ع) معصومان اين كار را مي نمودند.(1)
مرحوم شيخ عباس قمي مي نويسد: روايت شده كه دعبل خزاعي وقتي كه قصيده تأييه خود را براي حضرت امام رضا(ع) خواند، چون به اين شعر رسيد:
خروج امام لا محالة خارجٌ
يقوم علي اسم اللَّه بالبركات
حضرت امام رضا(ع) برخاست و سر خود را به سوي زمين خم كرد، پس از آن كف دست راست خود را بر سر گذشته و گفت: الّلهم عجّل فرجه و مخرجه و انصرنا به نصراً عزيرا.(2)
اگر در مورد بقيه امامان اين كار را نميكنيم، به جهت اين است كه در مورد آنان چنين روايتي نقل نشدهاست. در مورد امام زمان(ع) براي توجه دادن مردم به قيام حضرت و اين كه مردم اميدوار به برپايي عدل جهاني توسط حضرت باشند و از وضع اسف بار فساد وبي عدالتي در جهان نا اميد نشوند و همواره حالت انتظار فرج داشته باشند، بر اين تأكيد شده است. البته قيام و ايستادن و دست بر سرگذاشتن هنگام بردن نام امام زمان(ع) واجب نيست.
پي نوشتها:
1. منتهي الآمال، ج 2، ص 488 و 489.
2. همان، ص 489.
|
