جواب:
برحسب روايات متعدّد كه در كتابهاي معتبر، مثل: «غيبة نعماني»، «خصال»، «عيون اخبار الرّضا(ع)»، «معاني الاخبار»،«مناقب»، «كفايه الاثر»، «احتجاج»و «مهج الدّعوات» روايت شده، شمشير موسوم به «ذوالفقار» كه از ذخاير نبوّت و امامت است؛ مانند ساير ذخاير و مواريث انبياء (ع) در نزد ولي عصر مولانا بقيّه الله ـ ارواح العالمين له الفداء ـ موجود و محفوظ است.
مذخور بودن اين شميشير وساير مواريث مذخوره نزد ائمّه (ع) از خصايص امام و تشريفات و امتيازات امامت است. اين مواريث از آيات الهيّه و از مظاهر عنايت ربّانيّه به انبياء است؛ بالخصوص در ع(زره) و لواء(پرچم) رسول خدا (ص) و سيف ذوالفقار، هريك مبارك و داراي قداست هستند؛ هر چند براي بيشتر ائمّه اطهار(س) فرصت اين كه در جهاد با كفّار آنها را به كار گيرند، فراهم نگرديد و رسماً متقلّد اين شمشير نشدند. ولي بر حسب بعض اين روايات حضرت صاحب الزّمان ـ روحي لتراب مقدم شيعته الفداء ـ بر اين سيف متقلّد ميشوند و نفس تقلّد ايشان به اين شميشير، دليل بر مأموريّت و قيام ايشان به جهاد است.
|
