جواب:
اينكه جامعه بشر و ملتها بفهمند كه هيئتهاي حاكم در رژيمهاي گوناگون، از عهده اداره امور بر نميآيند و مكتبهاي سياسي و اقتصادي مختلف، دردي را درمان نميكنند و اجتماعات و كنفرانسها و سازمانهاي بين المللي و طرحها و كوششهاي آنها به عنوان حفظ حقوق بشر نقشي را ايفا نخواهند كرد و در اصلاحات از تمام اين طرحها كه امروز و فردا مطرح ميشود مأيوس شوند و فساد و طغيان شهوات و ظلم و ستم همه را در رنج و فشار گذارد همانطور كه در روايات است اين بيعفتي و فحشاء بقدري رواج پيدا كند كه در كنار خيابانها و ملأعام زن و مرد علناً مانند حيوانات از ارتكاب آن شرم نكنند و حيا و آزرم آنها از ميان برود.
چنانچه ميبينيم طرحهائي كه داده ميشود و پيريزيهائي كه ميكنند، در مسير مخالف تمدّن واقعي و مروّج ظلم و فساد و سبب اضطراب و نگراني و عقدههاي روحي و ارتداد و ارتجاع است و بيشتر به تأمين جنبههاي حيواني و جسمي توجه ميشود و به جنبههاي انساني و روحي اعتنا ندارند.
وقتي اوضاع و احوال اينگونه شد و از تمدّن (منهاي انسانيّت) كنوني همه بستوه آمدند و تاريكي جهان را فرا گرفت ظهور يك رجل الهي در پرتو عنايات غيبي با حسن استقبال مواجه ميشود و تاريكيها از هم شكافته و به تشنگان حقيقت و عدالت، آب زلال معرفت و سعادت ميدهد و در كالبد اين بشر دل مرده، روح نو ميدمد كه:
«اِعْلَمُوا اَنَّ اللهَ يُحْيِي الْأَرضَ بَعْدَ مَوْتِها» حديد/17
[بدانيد كه خداوند زمين را بعد از مردن، زنده ميگرداند]
در اين شرايط، پذيرش جامعه از نداي روحاني يك منادي آسماني بينظير خواهد بود؛ زيرا در شدّت تاريكي، درخشندگي نور ظاهرتر و ارج و اثر آن آشكارتر است. ولي اگر شرايط و اوضاع و احوال مساعد نباشد و تأخيري كه حكمت الهي اقتضاي آن را دارد واقع نشود نتايج و فوايدي كه از اين ظهور منظور است حاصل نميگردد. پس بايد اين ظهور تا وقت معلوم به تأخير افتد و در هنگامي كه شرايط آن حاصل و حكمت الهي مقتضي شد و منادي آسماني آن را اعلام كرد، انجام شود و كسي از وقت آن اطلاع ندارد و هركس، وقتي براي آن معيّن كند، دروغ گفته است. از حضرت صادق(ع) روايت است كه فرمود: از براي ظهور، وقتي نيست براي آنكه مانند روز قيامت علم آن در نزد خدا است، تا اينكه فرمود: براي ظهور مهدي ما، كسي وقت معيّن نكند، مگر آن كس كه خود را شريك در علم خدا بداند و مدعي باشد كه خدا او را بر سرّ خودش آگاه كرده است. (اثبات الهداة/ 7/55 )
|
