جواب:
آيات مربوط به حضرت مهدي(عج) در قران مجيد فراوان است كه از بين آنها به ذكر دو آيه اكتفا مي شود. {Tآيه اول:{A T}{/Bوَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي اَلزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ اَلذِّكْرِ أَنَّ اَلْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ اَلصَّالِحُونَ إِنَّ فِي هذا لَبَلاغاً لِقَوْمٍ عابِدِينَ {w1-19w}{I21:106-105I}/}A}؛ {Mبه تحقيق در زبور از پس تورات نوشتيم كه مسلماً زمين را بندگان صالح من به ارث خواهند برد، به يقين در اين سخن پيام رسايي است براي قومي كه بندگان خدايندM}، {V(انبيا، آيه 105)V}. آيه شريفه از سرنوشت نهايي زمين خبر مي دهد كه بندگان صالح، آن را به ارث خواهند برد. قابل تأمل در آيه بالا اين است كه در تورات حضرت موسي و زبور حضرت داوود از اين حكومت ياد شده است، در حالي كه اين دو پيامبر الهي خودشان از انبيايي بوده اند كه حكومت داشتند؛ با اين حال به آنها خبر از حكومت صالحان بر روي زمين داده شده است (آن هم با اين همه تأكيد). مطلب ياد شده، اين حقيقت را روشن مي كند كه اين وعده الهي، حكومت ديگري است و آن حكومت بر كل زمين مي باشد. كلمه الارض هم اشاره به همين معنا دارد. گفتني است كه براي همين در كتاب اين دو پيامبر، وعده تحقق حكومت جهاني داده شده است و چنين حكومتي تا اين زمان نبوده و مخصوص به زمان ظهور امام زمان(عج) است. اختصاص ذكر اين وعده جهاني در تورات و زبور (از ميان كتاب هاي آسماني ديگر)، ظاهراً به جهت تجربه حكومت مؤمنان بر بخشي از زمين در زمان حضرت موسي و داوود بوده است. {Tآيه دوم:T} {A{/Bوَعَدَ اَللَّهُ اَلَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا اَلصَّالِحاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي اَلْأَرْضِ كَمَا اِسْتَخْلَفَ اَلَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ اَلَّذِي اِرْتَضي لَهُمْ وَ لَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئاً وَ مَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ اَلْفاسِقُونَ {w1-42w}{I24:55I}/}A}؛ {Mخداوند كساني از شما را كه ايمان آوردند و صالحات را انجام دادند، وعده فرمود كه آنان را قطعاً در زمين به خلافت خواهد گمارد، همان گونه كه كساني را كه پيش از آنان بودند به خلافت گمارد و قطعاً برايشان دينشان را مستقر خواهد نمود؛ ديني كه آن را برايشان پذيرفت و قطعاً آنان را از پس خوفشان به حالت امنيت، دگرگون مي كند، به جهت آن كه مرا عبادت كنند [و] چيزي را با من شريك نگردانند و هر كه بعد از آن كفر ورزد پس قطعاً آنان فاسقانندM}، {V(نور، آيه 55)V}. در اين آيه شريفه، خداوند وعده استقرار حكومت الهي بر روي زمين را به مسلمانان مي دهد؛ حكومتي كه در سايه آن هيچ گونه ترسي نيست و در آن عبادت خداوند بدون شرك انجام مي شود؛ يعني، حكومتي صد در صد اسلامي كه در آن از شرك و نفاق اثري نيست. كاملاً روشن است كه حكومتي با اين خصوصيات، تا به حال نبوده و تنها حضرت حجت است كه حكومت جهاني خواهد داشت و دنيا را پر از عدل و داد نموده و ريشه كفر و نفاق را خواهد كند. تشبيه اين حكومت به حكومت پيامبران گذشته، در نوع حكومت (يعني الهي بودن آن) است؛ نه در خصوصيات آن از جهت جهاني بودن و برچيده شدن كفر و شرك از سراسر جهان. اما دلايل وجود حضرت مهدي غير از دليل عقل كه حكم مي كند به اين كه در هر زمان بايد حجتي زنده از طرف خداوند بر مردم باشد، روايات متواتر و فراواني هست كه از شيعه و سني نقل شده است. حتي چند نفر از علماي اهل سنت كتاب هايي در مورد حضرت مهدي و اثبات وجود آن حضرت و اين كه خواهد آمد و زمين را پر از عدل و داد خواهد كرد و... نوشته اند. براي مطالعه بيشتر ر.ك: صفة المهدي، حافظ ابي نعيم اصفهاني والعرف الوردي في اخبار المهدي، سيوطي. اطلاعاتي به صورت آماري از روايات در مورد امام زمان(عج) - كه از كتب شيعه و سني استخراج شده است - براي شما ذكر مي شود: 1- روايات بشارت به ظهور حضرت مهدي(عج)،675 مورد 2- رواياتي كه مي رساند از اهل بيت پيامبر(ص) است،389 مورد 3- رواياتي كه دلالت مي كند از اولاد علي(ع) است،214 مورد 4- رواياتي كه دلالت مي كند از اولاد فاطمه(س) است،192 مورد 5- رواياتي كه دلالت مي كند نهمين فرزند امام حسين(ع) است،148 مورد 6- رواياتي كه دلالت مي كند از اولاد امام زين العابدين(ع) است،185 مورد 7- رواياتي كه دلالت مي كند از اولاد امام حسن عسكري(ع) است،147 مورد 8- رواياتي كه دلالت مي كند زمين را پر از عدل و داد مي كند،132 مورد 9- رواياتي كه دلالت مي كند عمر حضرت طولاني است،318 مورد 10- رواياتي كه دلالت مي كند حكومت حضرت جهاني است،47 مورد 11- رواياتي كه دلالت مي كند امام دوازدهمين است،136 مورد در پايان روايتي از يكي از كتاب هاي معتبر اهل سنت ذكر مي شود. رسول خدا(ص) مي فرمايد: «اگر از زمانه و روزگار باقي نماند مگر يك روز، خداوند مبعوث خواهد كرد مردي از اهل بيت مرا كه زمين را پر از عدل و داد كند چنانچه پر از ظلم و جور شده بود»، {V(مسند احمد حنبل، ج 1، ص 99 - ج 3، ص 17 و 70)V}.
|
