جواب:
اوّلا مسئله امامت تنها مربوط به جنبه هاي رهبري اجتماعي و بيان احكام و تشكيل مدينه فاضله نيست بلكه امام از نظر نظام آفرينش و تكوين هم در جهان مؤثّر است و اساساً واسطه فيض بين آفريدگار و آفريده ها است و جمله معروف «لولا الحجه لساخت الارض باهلها اگر حجّت نباشد زمين اهل خودش را فرو مي برد» مربوط به همين مسئله نقش تكويني امام در جهان است.
ثانياً خداوند امام را براي تشكيل مدينه فاضله و جامعه ايده آل قرار داده است و به اصطلاح علم كلام امام لطفي است از جانب پروردگار و اين در صورتي است كه جامعه انساني آماده پذيرائي اين لطف باشد و از اين هدف بزرگ استقبال كند امّا اگر انسانها خواهان حكومت صلح وعدلي كه در پرتو وجود امام تشكيل مي شود نباشند در اين صورت لازم نيست كه امام نقشه هاي خود را با زور و جبر به صورت اعجاز غير طبيعي عملي ساخته و چنان حكومتي را در جامعه بشري مستقر سازد.
بنابراين غيبت امام زمان((عليه السلام)) مربوط به خود ماست و در آن هنگام كه جامعه بشر خواستار چنان حكومتي شود و زمينه براي ظهور امام فراهم گردد امام ظاهر خواهد شد و حكومت واحد جهاني را در جهان به وجود خواهد آورد.
ثالثاً غيبت امام مستلزم قرار دادن شيعه در تخدير نيست و اتّفاقاً مطلب به عكس است زيرا اگر جامعه در پرتو رهبري يك امام معصوم((عليه السلام)) مي تواند به درجات عالي تكامل نائل گردد ولي در عين حال اگر امام غايب شد از نظر اينكه شيعه بايد روي پاي خويش بايستد مي تواند با استفاده از تعالم درخشان اسلام كه از كتاب و سنّت به دست
ـ46ـ
آمده است چنان جامعه يي را به وجود آورد و بايد تصديق كرد كه ما هم چنانكه شايسته است از اين موقعيّت استفاده نمي كنيم و از ذخائري كه در اختيار داريم به طور كامل بهره نمي گيريم گذشته از اينكه از روايات چنين به دست مي آيد كه فلسفه غيبت امام تا خود حضرت ظاهر نگردد به درستي روشن نمي شود و وقتي ظاهر گردد معلوم خواهد گشت چرا غايب شده است و فلسفه غيبتش چه بوده است.
(بخش پاسخ به سؤالات )
ـ47ـ
|
