جواب:
چنانكه اطلاع داريد در ميان مردم مرسوم است: وقتي كه كلمة قائم بر زبان جاري شد، بلند مي شوند و دست بر سر ميگذارند. اين رفتار در بين تمام شيعيان بلاد معمول بوده و هست. نقل شده كه امام رضا (ع) در يكي از مجالس خراسان حضور داشت، كلمة قائم كه گفته شد پس آنجناب ايستاد و دست مباركش را بر سر نهاده فرمود: اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه(الف)
اين عمل در عصر امام صادق (ع) نيز معمول بوده است. خدمت آن جناب عرض شد: علت چيست كه در موقع ذكر قائم بايد قيام كرد؟ در جواب فرمودند: صاحب الامر غيبتي دارد بسيار طولاني، و از كثرت لطف و محبتي كه به دوستانش دارد، هر كس كه وي را به لقب قائم؛ كه مشعر است به دولت او و اظهار تأثري است از غربت او، ياد كند آنجناب هم نظر لطفي به او خواهد نمود. چون در اين حال، مورد توجه امام (ع) واقع مي شود، سزاوار است از باب احترام به پا خيزد و تعجيل فرجش را از خدا بخواهد.(ب)
پس اين رفتار شيعيان ريشه مذهبي دارد و اظهار ادب و شعاري است، گر چه وجوبش معلوم نيست.
آنچه شما در سؤال خود فرموده ايد نيز از همين جهت است. مفهوم انتظار كه حقيقت بسيار عميقي دارد ظواهري دارد كه شخص منتظر واقعي خود را به آن آداب مقيّد مي كند و يكي از اين آداب همين است كه شما فرموديد.
منابع و مآخذ:
الف) كتاب الزام الناصب سال، 1351،ص81
ب) همان، ص81
دادگستر جهان، تأليف ابراهيم اميني
|
