جواب:
در پاسخ به سؤال شما دوست عزيز عرض مي شود، از رواياتي كه در اين زمينه نقل شده چنين استنباط مي شود، كه از اختصاصات حضرت مهدي موعود( ، قضاوت اوست. كه به علم امامت و وحي قضاوت مي فرمايند. و مانند حضرت داود و سليمان، براي حكم خود نياز به شاهد و بيّنه ندارند. (1) امام صادق( مي فرمايند :چون قائم قيامكند، خداوند او را علم سيما عطا كند؛ پس امر مي كند بر كافر، سپس موهاي پيشاني ايشان را مي گيرند، و به پاهاي ايشان مي چسبند، و مي كشانند ايشان را به سوي شمشير، و شمشير در ميان ايشان مي نهند. (2)
و در ارتباط ميزان دلالت روايات بر اين مطلب بايدگفت، روايات تا همين اندازه دلالت مي كنند، كه امام ( به مقتضاي علم امامت،بدون شاهد و بيّنه، كافران را محاكمه كرده، از دم شمشير مي گذرانند. اما اينكه آيا اين مسأله در ارتباط با يكايك كافران، يا انسانهاي پليد است، از روايات و آيات، اين مسأله قابل اثبات نمي باشد.
و چيزي كه از طريق اسناد اسلامي استفاده مي شود، آن است كه در عصر ظهور، آزادي انسانها از بين نمي رود، و دين جنبه اجباري پيدا نمي كند. (اگرچه اكثريت قاطع مردم جهان، راه حق مي پيمايند، و به آن مي گروند. و حكومت روي زمين، يك حكومت اسلامي است.) (3) و حتي اديان يهود و مسيحيت، اگر چه به صورت اقليت بسيار ضعيف، باقي مانده، دين حق مورد پذيرش اين گروه واقع نمي شود.
اما در ارتباط با اين مسأله كه حضرت مهدي(مأمور به آشكار كردن گناهان پنهاني مردم باشند بايدگفت، از اسامي روز قيامت، يوم تبلي السرائر است، يعني روزي كه همه امور پنهاني آشكار مي شود. و ما در دعا مي گوييم : و لا تفضهني يوم القيامةعلي رؤس الاشهاد (4) اما چنين امري درباره دوران ظهور حضرت مهدي( نيامده است.
در پايان با بيان نظر استاد مطهري، در خصوص اين مسأله سخن را كوتاه مي كنيم. ايشان مي فرمايند : ما حدود تصرف و يا ولايت تكويني يك انسان كامل، و يا نسبتاً كامل را نمي توانيم دقيقاً تعيين كنيم. يعني مجموع قرائن قرآني و قرائن علمي كه نزد ماست، اجمالاً وصول انسان را به مرتبه اي كه اراده اش بر جهان حاكم باشد، ثابت مي كنند... و اينكه انبعاث اراده انسان كامل(امام)، با تحريكي دروني و اشاره اي عيني است. اما اينكه اين تحريك و اشاره به چه نحو است، و چگونه است، محدود است يا نامحدود، ما نمي دانيم؛ و مطلبي است كه از عهده ما خارج است. و لهذا چنين كساني، گاهي بر طارم اعلي نشينند، و گهي تا پشت پاي خود بينند. (5)
منابع و مآخذ:
1.معجم الاحاديث امام مهدي(،4/11/ح1090
2.بحارالانوار،ج52/320 ـ 27ح26
3.تفسير نمونه، ناصر مكارم شيرازي،ج4،ص319
4. مناجات شعبانيه
5. ولاء و ولايتها، استاد مطهري،ص60 و 61
|
