جواب:
در پاسخ به سؤال شما دوست عزيز عرض مي شود كه رواياتي در ارتباط با وجود يهودي در دوران حكومت حضرت مهدي( وارد شده، كه در اين مجال كوتاه به بررسي برخي از آنها مي پردازيم.
در روايتي از پيامبر اكرم( چنين آمده است : حضرت موسي صندوقچه مقدس را از غاري در انطاكيه، و بخشهاي تورات را از كوهي در شام بيرون آورده، بوسيله آن كتاب با يهوديان به استدلال مي پردازد، و سرانجام بسياري از آنها اسلام مي آورند. (1)
صندوقچه مقدس يا تابوت سكينه، همان است كه در قرآن كريم(2) از آن ياد شده است. و مفسران در تفسير آن گفته اند كه اين صندوق، كه در آن ميراث پيامبران ( وجود دارد، دليل و نشانه اي است براي بني اسرائيل بر اينكه چه كسي شايستگي فرمانروايي دارد. از اينرو فرشتگان آن را آورده، از ميان جمعيت بني اسرائيل عبور داده، آنگاه در پيش روي طالوت قرار مي دهند. پس طالوت آن را به داود، و او به سليمان، و او به وصيّ خود، عاصف بن برخيا تسليم مي كند. و بني اسرائيل بعد از وصيّ حضرت سليمان، به علت اينكه از او فرمانبرداري ننموده، ديگري را اطاعت مي كنند، آن صندوق را از دست مي دهند. (3)
در روايتي ديگر از پيامبر اكرم( آمده است : صندوق مقدس از درياچه طبريه به دست وي آشكار مي شود. و آن را آورده، در پيشگاه او در بيت المقدس قرار مي دهند. و چون يهوديان آن را مشاهده مي كنند، به جز اندكي بقيه ايمان مي آورند.(4)
البته در روايت ديگري گفته شده كه تعداد سي هزار يهودي به وي ايمان مي آورند، كه اين رقم نسبت به كل جمعيت آنان اندك است.
حال با ملاحظه روايات فوق، به اين نتيجه مي رسيم كه در زمان حكومت حضرت، بعضي افراد به دين يهود باقي هستند.
و درباره وجود مسيحي در زمان حكومت حضرت مهدي( نيز، رواياتي وجود دارد كه دلالت بر اين مسأله مي كند.
در روايتي چنين آمده است كه دنياي كفر با دستاويز قراردادن كيش نصرانيت با امام درگير مي شوند، و به دشمنان امام كمك مي رسانند، و به هنگام شكست بدينشان پناه مي برند.(5)
علاوه بر روايات، آيه و مِنَ الذينَ قالوُا اِنا نَصاري اَخَذْنا ميثاقَهُمْ فَنَسَوُا حَظّاً ّمِمَّا ذُكِّرُوا بِه فَاَغْرَيْنا بَيْنَهُمُ العَداوَةَ وَ البَغْضاءَ اِلي يَومِ القِيامَةِ و سَوْفَ يُنَبِّئُهُمُ اللهُ بِما كانوُا يَصْنَعونَ (6) نيز، به اين مطلب دلالت دارد. چنانچه در تفسير آن آمده است كه از اين آيه چنين استنباط مي شود كه ممكن است مسيحيت (يا مسيحيت و آئين يهود) بصورت يك اقليت بسيار ضعيف در جهان، حتي در عصر مهدي( باقي بماند. زيرا مي دانيم كه در آن عصر نيز آزادي اراده انسانها از بين نمي رود، و دين جنبه اجباري پيدا نميكند. اگر چه اكثريت قاطع مردم جهان راه حق را مي پيمايند، و به آن مي گروند. و مهمتر از همه اينكه حكومت روي زمين، يك حكومت اسلامي خواهد بود.(7)
همچنين از آيه اِذ قالَ اللهُ يا عيسي اِنّي مُتَوَفّيكَ و رافِعُكَ اِليَّ و مُطَهِّرُكَ مِنَ الذينَ كَفَروا و جاعِلُ الذينَ اتَّبَعُوكَ فَوقَ الذينَ كَفَرُوا اِلي يَومِ القيمةِ (8)، استفاده مي شود كه كفار تا روز قيامت وجود دارند. (9) و در روايتي نيز آمده است كه حضرت از آنها جزيه مي گيرند. (10)
و در پايان، در مورد پرسش از مأموريت امام مهدي( كه آيا مأمور به ظاهر هستند يا باطن، گفته شده است كه از اختصاصات حضرت مهدي( قضاوت اوست، كه به علم خود قضاوت مي كند. آن حضرت به مقتضي علم امامت و وحي قضاوت مي كند؛ مانند داود وسليمان، و بيّنه نطلبد. (11) در حديثي در اين رابطه آمده است : چون قائم ( قيام كند، خداوند او را علم سيما عطا كند. پس امر مي كند بر كافر، پس موهاي پيشاني ايشان را مي گيرند، و به پاهاي ايشان مي چسبند. و ميكشانند ايشان را به سوي شمشير، و شمشير در ميان ايشان مي نهد. (12)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
منابع و مآخذ :
1. منتخب الاثر،ص309
2. سوره مباركة بقره/آيه 248
3. عصر ظهور، علي كوراني، ص77و 78
4. الملاحم و الفتن، ص57
5. بحارالانوار،ج52،ص344
6. سوره مباركة مائده/آيه 14؛ ترجمه : و از كسانيكه ادعاي نصرانيت (ياري مسيح) داشتند، (نيز) پيمان گرفتيم. ولي آنها قسمت قابل ملاحظه اي از آنچه به آنان تذكر داده شده بود را بدست قراموشي سپردند. لذا در ميان آنها تا دامنه قيامت، عداوت و دشمني افكنديم. و خداوند در آينده آنها را از آنچه انجام داده اند، (و نتايج آن) آگاه خواهد ساخت.
7. تفسير نمونه، ج4،ص319
8. سوره مباركة آل عمران/آيه 55 ؛ ترجمه : (ياد كن) هنگامي را كه خدا گفت : عيسي، من ترا برگرفته، به سوي خويش بالا مي برم. و ترا از (آلايش) كسانيكه كفر ورزيده اند، پاك مي گردانم. و تا روز رستاخيز، كساني را كه از تو پيروي كردند، فوق كسانيكه كافر شدهاند، قرار خواهم داد ...
9. بحارالانوار،ج52،ص375،روايت 175 و...
10. 665 پرسش و پاسخ در محضر علامه طباطبائي، حسين رخ شاد، ص117
11. مهدي منتظر،حاج شيخ محمد جواد خراساني، محقق و تعليق : سيد جواد مير شفيعي خوانساري،ص414
بحارالانوار،ج52،ص320 / بحارالانوار،ج27،ح26
|
