جواب:
براي آشنايي بيشتر با چهرة يك منتظر حقيقي، به اين روايات توجه كنيد.
1. رسول خدا9 فرمود: انتظار فرج بهترين عبادت است.
2. عليبنحسينفرمود:اي اباخالد: خداوند اهل زمان غيبت را ـ كساني كه به امامتش اعتقاد دارند و منتظر ظهورش هستند ـ در آن زمان به منزلة مجاهد، با شمشير، پيش روي رسولالله قرار داد. اينان مخلص حقيقي و شيعه واقعي و دعوت كنندگان به دين خدا در نهان و آشكارند.
3. عليبنحسينفرمود: كسي كه در عصر غيبت قائم ما، بر ولايت ما ثابت و پايدار باشد، خداوند پاداش هزار شهيد، همچون شهداي بدر و اُحُد را به او اعطا خواهد كرد.
4. امام صادق: منتظر امام دوازدهم، همچون كسي است كه پيشاپيش رسول خدا9 شمشيرش را كشيده است و از او حمايت ميكند.( بحارالانوار، علامه مجلسي، ج 52، ص 122 ـ 150، داراحيأالتراث العربي. )
تعبيراتي كه در اين روايات به چشم ميخورد، حاكي از اين است كه انتظار ظهور و انقلاب جهاني حضرت مهديغ توأم با مرحلهاي ويژه از جهاد وسيع و دامنهدار است. اين نوع انتظار، آخرين شكل از مبارزه با دشمن است. در اين روايات، از انتظار به ريخته شدن خون در راه خدا، جنگيدن زير خيمه رسولالله و حضرت ولي عصر، و بالاترين عبادت تعبير شده است. ولي اگر انتظار را به معناي تحريف شدهاش بگيريم، هر انسان سست ايمان و ضعيفي ميتوانست در صف منتظران باشد و حال آنكه سيماي منتظران در قرآن به گونهاي ديگر توصيف شده است.
قرآن ميفرمايد: وعد الله الذين ءامنوا منكم و عملوا الصـَلحـَت ليستخلفنّهم في الأرض كما استخلف الذين من قبلهم و ليمكّننّ لهم... و ليبدّلنّهم من بعد خوفهم أمناً... (نور، 55) خداوند به كساني از شما كه ايمان آوردهاند و كارهاي شايسته كردهاند، وعده داده استكه حتماً آنان را (حكم ران و) جانشين روي زمين قرار دهد همانگونه كه به پيشينيان آنها خلافت روي زمين را بخشيد و دين و آييني را كه براي آنان پسنديد، به سودشان مستقر خواهد ساخت و ترسشان را به ايمني و آرامش مبدل ميكند...
در روايات آمده است كه اين آيه درباره حضرت مهديغ نازل شده است.( بحارالانوار، علامه مجلسي، ج 51، ص 54. )
آية فوق، مهدي و يارانش را به عنوان كساني كه داراي ايماني مستحكم و عمل صالح هستند، معرفي ميكند.
با اين تعريفها و توصيفهايي كه در قرآن و روايات از شخص منتظر شده است، ميفهميم كه او فردي داراي ايمان راسخ و استوار است و به گناه و فساد روي نميآورد. اكنون به معاني استنباط شده از منتظر در روايات توجه كنيد:
1. صبر و تحمل حزن و اندوهِ دوري از آن وجود مقدس و نازنين
2. آمادگي و فراهم كردن امكانات به گونهاي كه هرگاه از ظهور حضرت آگاهي يافت، فوراً بتواند خود را به آن حضرت برساند و به ايشان خدمت و فرمانبرداري كند
3. نااميد نشدن از تحقق ظهور آن حضرت
4. منتظر فرمان جهاد امام عصر براي جنگيدن با دشمنان اسلام و حمايت از دين خدا بودن
5. اقتدا كردن به آن حضرت، قبل از ظهور و قيامش، با بيزاري جستن از دشمنانش و اظهار مودت و دوستي به امامان شيعه و دوستانشان.( ر.ك: بحارالانوار، علامه مجلسي، ج 52، باب فضل انتظار الفرج، ص 122 ـ 150، داراحيأ التراث العربي. )
شخصِ منتظر داراي چنين حالات و روحياتي است و هرچه زمان فرج و ظهور نزديكتر شود، كوشش خود را براي مبارزه با فساد و تباهي و يا حفظ خويشتن از آلودگي با شوق و اشتياق بيشتري دنبال ميكند.
وعده وصل چون شود نزديكآتش عشق تيزتر گردد.( جهت آگاهي بيشتر ر.ك: پيام قرآن، آيتالله مكارم شيرازي و ديگران، ج 9، ص 441 ـ 450، نشر مدرسةالامام اميرالمؤمنين. )
كتابهاي زيادي در اين زمينه نوشته شده است كه ما تعدادي را نام ميبريم:
1. مهدي، انقلابيِ بزرگ، آيتالله مكارم شيرازي.
2. چشم به راه مهدي(عج)، جمعي از نويسندگان مجله حوزه.
3. مهدي موعود (ترجمه جلد سيزدهم بحارالانوار علامه مجلسي)، مترجم: علي دواني.
4. جهان بعد از ظهور يا فروغ بينهايت، محمّد خادمي شيرازي.
5. مهدي منتظر، حاج شيخ محمدجواد خراساني.
|
